• Mijn eerste marathon, Marloes Kornet

  Voor wie het interessant vindt om te lezen, hierbij mijn ervaring van mijn eerste marathon: TCS Amsterdam Marathon 2017

   

  Bijna een jaar voor de start van de marathon schreef ik me in voor TCS Amsterdam Marathon van 2017. Ik besloot dit samen met mijn vriendin Marjon te doen. Alleen dit al vond ik onwijs spannend. Ik wist dat mijn mindset goed was, ik vertelde iedereen om me heen dat ik de marathon ging lopen, maar trainen moest ik nog wel flink, om de marathon ook daadwerkelijk uit te kunnen lopen. Ik besloot ook om me in te schrijven voor CrossFit, omdat ik niet alleen en hardloper wilde zijn, maar de rest van mijn lijf ook, op de best mogelijke manier wilde ondersteunen. Dit was een goede keus. Ik merkte al snel dat CrossFit invloed had op mijn hardloopprestaties. Ik werd sterker en sneller en dat merkte ik. Ik rende mijn snelste 5k (23:16) en 10k (50:03).

   

  Voorbereiding: de trainingen

  Ik wist dat mijn looptempo langzaam zou worden door het trainen voor de marathon. Alleen het uitlopen vond ik al een prestatie op zich, laat staan om dat ook nog in een prima tijd te doen. De tijd hadden Marjon en ik dus losgelaten, het ging puur om de afstand. Omdat Marjon in februari nog was bevallen van haar 3e kind, moesten we de afstanden rustig opbouwen. We hadden een trainingsschema gevonden voor de marathon op de site van Run2Day. Er stonden 3 trainingen per week. Een interval, een korte duurloop en elk weekend een lange duurloop die opbouwend was tot 32 km. Dit schema namen we over in onze agenda en deden elke week wat er gevraagd werd. De interval en duurloop konden we gewoon in onze loopgroep doen. Door de lange duurlopen in de weekenden hadden Marjon en ik een super leuke band opgebouwd. We leerde elkaar steeds beter kennen en aanvoelen. Zelfs de lange stiltes die steeds kwamen na zo’n 15 a 20 km, waren niet erg, dat hoorde erbij. We bleven elkaar aanvoelen en vonden het geweldig hoe we steeds dezelfde dingen dachten en voelde. Dat was heerlijk en ook best speciaal. Dit ook omdat het voor ons beide onze eerste marathon is, en we hier echt samen voor hebben getraind.

   

  Toen de afstanden langer werden dan 25 km, begonnen we te merken dat we steeds niet op tijd hersteld waren voor de volgende duurloop. We besloten er steeds een weekend tussen vrij te laten, zodat we meer hersteltijd hadden. Dit leek een goed oplossing. De lange duurlopen waren erg gevarieerd in gevoel, maar eindigden vrijwel altijd positief. Soms ging het erg vanzelf, soms begon een van ons met een zwaar gevoel. We steunden elkaar en trokken elkaar door de lange duurlopen heen. We besloten zelfs om van de laatste duurloop, die 3 weken voor aanvang van de marathon was, naar 35km op te krikken, in plaats van de 32km die op het programma stond. Zo voelden we ons net wat beter voorbereid. We ging vroeg met de trein naar Zwolle en liepen het hele eind terug naar Deventer tot we de 35 km hadden gelopen. Het was een lang stuk, maar we kwamen daar samen redelijk goed doorheen. Alleen de laatste paar kilometers waren zwaar, maar het viel ons erg mee. We zijn daarna zelfs gelijk nog samen in de stad gaan lunchen en genoten onwijs van de overwinning. De kijk op de marathon was door deze heerlijke duurlopen erg positief. Het leek er zelfs op, dat het misschien wel eens kon meevallen, de marathon.

   

  De dagen voor de start

  In de week voor de marathon wordt aangeraden om extra water te drinken, helemaal in dit geval omdat het onverwachts veel warmer zou worden (23 graden) tijdens de marathon, en extra koolhydraten te eten. Dit deed ik allemaal netjes. De dagen voor de start voelde voor mij erg onzeker. Ik was onwijs zenuwachtig tot misselijk toe en ik sliep slecht. Marjon had een vervelende bijkomstigheid gekregen waardoor het nog onzeker was of ze überhaupt fit genoeg zou zijn voor de marathon. We waren beide ziek geworden na de laatste training, waarschijnlijk doordat onze weerstand na zo’n lange duurloop, tijdelijk erg laag was. Na een paar dagen knapte ik zelf weer op, maar Marjon bleef ziek en ontdekte een nare verstopte klier, waar ze aan geholpen werd, die haar veel pijn deed en erg in de weg zat.

  De vrijdag voor de marathon, na Marjon te hebben te zien bij de loopgroep, wist ik zelf eigenlijk pas zeker dat ze toch echt mee zou gaan met de marathon. De luchtte op, maar ik bleef zenuwachtig.

   

  De dag zelf

  Tot mijn verbazing had ik wel goed geslapen, waar ik erg opgelucht over was. Wel zaten de zenuwen in mijn nek te hijgen: ik was niet te genieten. Ik kreeg mijn ontbijt niet weg, maar probeerde wel nog extra water te drinken. Om 06:15 reden we dan ook richting Amsterdam. We gingen eerst naar mijn zus d’r huis, om daarna samen naar het Olympisch Stadion te gaan met de metro. Eenmaal in de metro werd het drukker en drukker en vulde de metro zich met hardlopers met allerlei verschillende afkomsten. We wisten hierdoor zeker dat we goed zaten. Het station uitkomen, duurde dan ook lang door de lange rijen van mensen die het Olympisch stadion als bestemming hadden, maar uiteindelijk kwamen we allemaal aan en daar vonden we Marjon. We spelden nog snel ons startnummer op en ging samen het stadion binnen richting het startvak (oranje). We vonden het beide onwijs spannend. Dit was het dan, de start voor onze eerste Marathon!

  We moesten beide nog een zenuw-plasje doen, maar de rij voor de toilet was enorm in ons startvak. We besloten gewoon aan te sluiten, want we moesten nou eenmaal. We stonden zo lang in de rij dat we iedereen die ons kwam supporten al hadden gevonden op de tribunes, en inmiddels de eerste twee startvakken al van start waren gegaan. De spanning steeg. Ons startvak was aan de beurt, en er waren zelfs nog mensen voor ons in de rij voor de toilet. Uiteindelijk hadden we nog net een plas kunnen doen en konden we zo goed al gelijk doorlopen naar de start.

   

  Daar gingen we dan. We begonnen aan onze langste duurloop ooit, die dan ook echt de marathon was. We liepen het stadion uit en ik zag mijn moeder en haar vriend ons groots aanjuichend. Ik voelde me trots en enorm emotioneel. Ik genoot van alles om ons heen, en werd bewust van het feit dat we nu echt de marathon liepen. Zoveel lopers om ons heen die allemaal hebben getraind voor dit moment. Zoveel supporters, en Marjon aan mijn zijde, beter kon het niet. De eerste helft van de marathon vloog dan ook voorbij, maar daarna kreeg ik het al snel een stuk zwaarder. Bij 23 km had ik een dip, het was warm, maar we liepen een goed tempo, sneller dan tijdens onze trainingen. Ik vroeg steeds aan Marjon hoe het met haar ging, en heel overtuigend zei ze dan: Goed! Waar ik erg blij van werd. Mijn dipje trok weer wat weg, maar bij 30 km trad hij weer op en wilde hij niet meer verdwijnen. Vanaf toen was het echt aftellen. Nog maar 12 kilometer. Ik probeerde mezelf te overtuigen dat het nog maar een klein stukje was. De hele tweede helft was ik erg emotioneel, waardoor ik af en toe gewoon even geen lucht meer kreeg en mijn ademhaling gek was. Vanaf 30-32 km werd dit erger. Ik had het gevoel dat ik mijn ademhaling niet meer onder controle had, iets wat ik nog niet eerder tijdens het lopen had ervaren. Ik had het zwaar maar bleef doorlopen. Marjon bleef bevestigen dat het goed met haar ging en dat luchtte voor mij steeds enorm op, dat was mijn houvast, ik wilde door blijven gaan, ondanks hoe zwaar ik het had. Vanaf 35 km merkte ik dat mijn hele lijf wilde stoppen. Al die pijntjes en rare gevoelens stonden me tegen, maar ik bleef doorgaan. Ik probeerde alles wat mijn lijf aangaf te negeren. Bij 38 km kreeg ik veel pijn op mijn borst, waar ik zelf erg van schrok, maar achteraf ben ik meer geschrokken van mijn handeling op deze pijn, dan de pijn zelf. Ik bleef namelijk doorgaan en was me bewust van het feit, dat als ik Marjon zou vertellen wat ik voelde, dat ze zou zeggen dat ik onmiddellijk moest stoppen. Dat wilde ik absoluut niet. Het ging door me heen of dit het waard was om te sterven voor de marathon, tegelijkertijd probeerde ik deze gedachte te negeren, net als de gevoelens die erbij kwamen, de pijn, de emotie. Ik wilde alles negeren. Dit geeft wel aan hoe zwaar ik het had. De pijn straalde door naar mijn linker schouder, zelfs de zorgen die ik zelf had over mijn eigen gezondheid, probeerde ik te negeren. Bij de laatste waterpost op 40 km, moet ik dan ook even tempo terug nemen. Ik nam 3 grote slokken water en gooide de rest over me heen, en daar gingen we weer: het laatste stukje. Ik was aan het vechten tegen de tranen en probeerde op mijn ademhaling te letten die totaal ongecontroleerd was. Het piepende geluid die mijn keel maakte met inademen met al die emotie die door me heen ging, stoorde me. We waren er bijna, ik kon en wilde nu niet stoppen. We wilde door, hoe zwaar het ook was, we waren er bijna. Ik wist hoeveel spijt ik zou krijgen als ik hem niet uit zou lopen. Ook die gedachte stimuleerde om door te gaan. Bij de laatste 500 meter zag ik bekenden staan, waardoor ik mijn tranen niet langer kon in houden, het einde was inzicht, mijn keel begon nog harder te piepen. Marjon pakte mijn hand en ik voelde haar trots en emotie. Dit waren echt de laatste meters van de 42 kilometer die we al hadden gerend en eindelijk waren er dan! We hadden een marathon gelopen! Hand in hand kwamen we de finish over, gesloopt, emotioneel en trots.

   

  We liepen door de poortjes en ontvingen onze medaille. We zagen al snel onze geweldige supporters, die net als ons tegen de tranen aan het vechten waren, ze waren trots! Ik vond dit onwijs bijzonder om mee te maken en heb enorm veel steun ervaren aan onze supporters en vooral ook aan Marjon. De hele weg was zij letterlijk aan mijn zijde. Ik had dit niet zonder haar willen doen. Onderweg was ze mijn steun en toeverlaat. Ik ben trots, op ons! We did it!

   

  Een uur erna

  Na het geweldige ontvangst van onze supporters, mochten we dan richting huis gaan en genieten van onze overwinning. In mijn geval, het huis van mijn zus, waar ik lekker kon gaan douchen en mijn schone kleding klaar lag. Ik keek dan ook enorm uit naar een douche. We liepen richting het metrostation, waar we nog een groepsfoto maakten en vervolgens afscheid namen van Marjon en haar man. Niet lang erna merkte ik op dat er een vreemd gevoel op kwam zetten in mijn lijf en ik echt moest gaan zitten. Toen ik ging zitten trok het snel weer weg. Maar staan ging niet voor lang, omdat het gevoel dat gelijk weer kwam opzetten. Dit maakte de terugweg lastig. We miste een metro omdat ik te misselijk was om te staan. Een volgende ben ik ondanks de drukte toch maar in gaan zitten, op de grond. Het was verschrikkelijk. Zitten ging goed, maar staan lukte gewoon niet voor lang. We deden het dus in kleine stapjes en uiteindelijk kwamen we dan toch bij mijn zus d’r huis, waar ik heerlijk kon gaan douchen. Ik bleef alleen steeds misselijk worden en uiteindelijk ben ik ook maar zo in de auto gaan zitten, wat lang goed leek te gaan. Onderweg ging toch nog alles eruit, maar daarna knapte ik op. De dag zelf heb ik nauwelijks gegeten, omdat mijn maag het niet trok. Ik kwam slecht in slaap, door alle opgedane indrukken die nog rond speelde in mijn hoofd. Ondertussen genoot ik wel van wat ik bereikt had, maar vroeg me ook af, hoeveel schade ik mijn lijf aan had gedaan, en wat een hel ik had ervaren in de laatste kilometers van de marathon.

   

  De dag erna

  De dag erna had ik enorm veel spierpijn, maar voelde me verder redelijk goed. Ik ben gelijk in de ochtend gaan sporten omdat ik voelde dat ik in beweging moest blijven. Daarna zocht ik Marjon op omdat ik heel graag met d’r wilde praten over haar ervaring van de dag ervoor. Marjon vertelde dat ze het erg mee vond vallen, lekker had gelopen en vooral alleen de laatste paar kilometers als zwaar had ervaren. Achteraf bleek ze ook nog haar teen gebroken te hebben, die ze vlak voor de marathon had gestoten aan een stoeprand. Gelukkig had ze daar tijdens de loop geen last van.

  Ik vroeg me af wat er bij mij voor had gezorgd dat ik de marathon zo anders had ervaren, dan alle langeafstand trainingen die we ervoor gehad en ik als soepel had ervaren. Het leek erop dat ik een zonnesteek had opgelopen waardoor ik naar was geworden na de tijd, zo voelde het. De combinatie van de warmte, die voor meer vochtverlies zorgde en oververhitting, de afstand, de snelheid die iets hoger lag dan tijdens de trainingen, de stress die ik ervoor ervaren had, waarschijnlijk hadden al deze factoren invloed op het geheel. Natuurlijk heb ik ook gewoon onwijs veel van mijn lijf gevraagd, waardoor ik wel een grens over ben gegaan. Ik was vooral erg blij dat ik het niet alleen deed. Dat Marjon de hele tijd aan mijn zijde was, dat was een geweldig gevoel.

  De nacht na de marathon hadden we beide slecht geslapen, Marjon had zelfs geen oog dicht gedaan. We liepen allebei gek omdat we erg stijf waren, maar voelden ons verder goed. We konden eten en drinken en voelden dat onze lijven aan het herstellen waren.

   

  De week erna

  In de week na de marathon heb ik mijn benen laten masseren door een sportmasseuse. Dat leek me verstandig. De eerste dag na de marathon had ik zoveel spierpijn, dat het me geen goed idee leek, maar de dag daarna, was bijna alle spierpijn al verdwenen. Ik mocht alweer aan het werk en dat ging prima. Ik had verwacht dat het herstel langzamer zou gaan en zwaarder zou zijn. Ik heb vooral gemerkt dat ik extra moe ben en meer slaap nodig heb, maar verder voelen mijn spieren goed aan. Gewrichten zijn een ander verhaal. Mijn heupen hebben de ergste klappen gehad en die zijn ook nog wel gevoelig. Ik kan gewoon weer hardlopen, maar voel wel dat die nog hersteltijd nodig hebben.

   

  Hoe kijk ik erop terug

  Veel mensen vroegen me of ik na deze ervaring nog eens een marathon zou willen lopen. Mijn eerste instinctieve antwoord is nee, absoluut niet. Het is slecht voor je lijf, en ik kan me nu echt voorstellen dat je dood kan gaan door het lopen van een marathon, ik ben blij dat ik nog leef en dat mijn hart het niet begeven heeft tijden het lopen van mijn eerste marathon. Ik zou het dan ook niemand aanraden om te doen. Een halve marathon lopen is echt leuk, en goed te doen. Een keer 25 km of 30 km meepakken is ook echt nog wel leuk, maar veel meer zou ik niet aanraden.

   

  Toch denk ik dat ik over een jaar, of twee jaar, het nog wel eens zou willen proberen, om er een beter gevoel aan over te houden. Ik zou het dan heel graag weer met Marjon willen doen, omdat we elkaar door dik en dun gesteund hebben tijdens onze eerste marathon. De marathon van Rotterdam zou ik nog wel eens willen proberen, maar dan met een ander voorbereidingsschema. Trainen tot 35 km is niet gezond voor je lijf, het kost tijd om te herstellen en je loopt je lijf kapot, je wint er niets mee. Ik zou het met sportrusten willen proberen, waarbij je traint tot maximaal 14 kilometer. Zo loop je je lijf niet kapot, en heb je alleen tijdens het lopen van de marathon een klap op je lijf, maar niet tijdens de trainingen. Zo ben je niet constant tijdens de voorbereiding bezig met herstellen en heb je minder energieverlies. Ik geloof erin dat dit echt besparend is voor je lijf.

   

  Ondanks dat ik tijdens deze ervaring van mijn eerste marathon, niet helemaal comfortabel heb gelopen, en zelfs erg geschrokken ben van mijn eigen gevoelens en de pijn in mijn lijf, zeg ik niet dat ik nooit meer een marathon ga lopen. Ik heb hem wel uitgelopen ondanks alles en nog een redelijke tijd neergezet van 4 uur en 26 minuten. Wel zal ik het een volgende keer anders aanpakken. Ik heb ervaren dat het een enorme aanslag is op je lijf en dat veel factoren invloed hebben op de prestatie. Desondanks heb ik het niet alleen hoeven doen. Marjon was er voor me, en ik heb gemerkt hoe belangrijk je supporters zijn. Ook zij hebben een enorme invloed op de prestatie. Ze geven je energie om door te gaan. Ik had ze niet kunnen en willen missen.

   

  - Marloes Kornet

   

• Mijn eerste marathon, Marjon Brinkman

  8 maanden na een bevalling een marathon lopen; het kan! En ik deed het. En ik raad het iedereen aan die er ooit over na heeft gedacht.

   

  Na helemaal niet zo veel maanden trainen, waren we er klaar voor. Marloes en ik. Met als laatste duurloop een mooie run van Zwolle naar Deventer. Vijfendertig kilometer. Als je dat kan, kan je ook 42,195 km toch...? De wereld is mooi rennend! Je hebt alle tijd om alles op je gemak te bekijken.

   

  Met genoeg -maar minder dan met de trainingen- zenuwen, gelletjes en andere zoetigheden op zak, begonnen we aan onze waarschijnlijk langste duurloop ever. Vol goede moed en heel veel zin. Dankzij het hele gebeuren er om heen. Het olympisch stadion, ál die medemensen met dezelfde hobby met ieder zijn of haar eigen doel, de dixi’s met ellenlange rijen en niet te vergeten; al die mensen die voor ons naar Amsterdam zijn gekomen. Heel bijzonder.

   

  De marathon was lang, enigszins vermoeiend maar zeker te doen en ongelofelijk gezellig. Zelfs met een 10-minuten-voor-aanvang-aan-de-stoep-gestoten-teen. Het allertofste vond ik echt onze toeschouwers onderweg, die ook kilometers hebben afgelegd om op meerdere plekken te staan tijdens onze marathon. 😍

  Onderweg genoten van het feit dat iédereen om je heen het zelfde doet en uiteindelijk maar één doel heeft; de finish bereiken. En van de kraampjes met sportdrankjes, water, sponzen, energybars, gelletjes, alles wat je aangeboden werd. Van de praatjes onderweg met medemarathonlopers, van Marloes die het bij km 21 zwaarder begon te krijgen en toch stug door ging, van de muziek, de Amstel..

   

  Terug komen in het stadion was mooi. Daar heb ik me de laatste 5 km zo op zitten verheugen. Op onze toeschouwers. En het feit dat we écht een hele marathon achter ons hadden gelaten. Mega gaaf gevoel.

   

  Bedankt Mloes, je bent m’n wederheld ♥️.

   

  Bedankt Nils, dat ik elke keer uuuuuuren van huis mocht om te trainen.

   

  Zag ik nou tranen onderweg en tijdens onze binnenkomst bij onze fans? Daar heb ik niet aan mee gedaan hoor, há! Dat is voor mietjes en ik heb een marathon gelopen dus ik ben geen mietje! 😉

   

  Op naar de volgende marathon! Wie doet er mee?

   

  Mijn lieve collegavriendinnetjes Judith&Marit en vriendinnetje Sam + mam missen op de foto, maar ook zij waren er bij.

   

• Sluiten

KvK-nummer: 66990165
BTW-nummer: NL207867628B02